Tak chyba można wnioskować z konferencji prasowej w Sejmie RL, w dniu 7 X 99, bo Polska nie chce przepraszać Litwy " w imię przyjaźni" za winy, do których sama się nie przyznaje (martyrologia narodu litewskiego, a nawet litwonobójstwo według oskarżenia p. Batury), a których nie zarzucają jej nawet państwa europejskie. Nietrudno jednak domyślić się, kto by na Wileńszczyźnie za ewentualną taką " pokorę" władz Polski zapłacił. Z drugiej strony po przeczytaniu książki Heleny Pasierbskiej " Wileńskie Ponary" odnosi się wrażenie, że to właśnie Litwie wypadałoby Polskę przeprosić. Według p. Garšvy " Litwa dotychczas nie odzyskała 2/3 swego byłego terytorium". Widocznie tej samej myśli była i ta " brawurowa" grupa młodzieży litewskiej pikietującej wiosną pod Ambasadą RP. I wiele jeszcze innych bied słyszało się szczególnie ze strony podobnych działaczy, a najboleśniejszą to na pewno była ta, że tyle książek oni napisali o Armii Krajowej na Litwie, o Litwie Wschodniej i ani grosza z Polski nie otrzymali. I to w tym czasie, gdy z tejże Polski pomoc bądź nagrody pieniężne otrzymali Polski Uniwersytet w Wilnie, gazety polskie na Litwie, radio i dwutygodnik " Znad Wilii", Jan Mincewicz za podręczniki muzyki. A autorowi takich poczytnych książek nic a nic. Obraza sprawiedliwości. Ale u p. Garšvy to może jest jeszcze coś do nadrobienia. Być może ten pryncypialny i zdecydowany pan jak podwinie energicznie rękawy, jak popracuje rzetelnie, to niezadługo i ukaże się we wznowionym i większym wydaniu w całej swej krasie bardziej poszerzona i udoskonalona jego książka o Armii Krajowej. A potem, jak dobrze pójdzie, to tylko patrzeć, czy i Nobel mu się nie uśmiechnie za taką jego harówkę. Bo jakże takie " arcydzieło" wzięte z dziejów drugiej wojny światowej miałoby być nie dostrzeżone i nie ocenione odpowiednio? PS. Czy redakcja nie mogłaby zapytać urzędników państwowych, ile z budżetu państwa, czyli i z kieszeni Polaków otrzymuje " Wilnija" na swoją działalność. Za informację będę z góry wdzięczny.

NG 44 (429)